PREMIUM

Ed Vreeken werkte 40 jaar als hovenier in het Westbroekpark, nu is hij met pensioen maar is er nog steeds regelmatig aan het werk als vrijwilliger. © Frank Jansen

Ed (67) was dé ‘rozenman’ van het Rosarium in Westbroekpark, stiekem heeft hij meer met coniferen

Het Internationaal Rozenconcours in het Westbroekpark zonder Ed Vreeken (67)? Dat is bijna ondenkbaar. De Hagenaar werkte er 35 jaar lang als hovenier, sinds drie maanden als vrijwilliger in zijn ‘achtertuin’. Toch ligt zijn voorkeur stiekem bij planten. ,,Ik blijf hier zolang ik het vol kan houden.’’

Christy Dollen 30-06-23, 11:53

Lichtelijk bezweet komt Ed Vreeken naar de hekken voor het Rosarium gelopen. Groen shirt van de gemeente Den Haag aan, daaronder een lichtgroene tuinbroek. De Hagenaar is net aan de slag geweest met een bosmaaier. De entree moest aan kant voor het Rozenconcours zaterdag. En dat is behoorlijk zwaar werk, blijkt wel. Vindt hij niet erg. ,,Dit is mijn fitness.”

Het is een van de redenen dat Vreeken na zijn pensioen niet koos voor iets compleet anders. Golfen, of geraniums bijvoorbeeld. ,,Voordat ik met pensioen ging, bouwde ik het aantal werkdagen al af. En ik merkte dat mijn conditie achteruitging. Echt fitnessen ligt mij niet zo.” Hij kijkt om zich heen. ,,En hier kom je buiten, onder de mensen.”

20.000 rozenstruiken

Als kind was Vreeken altijd al met planten in de weer. Precies de reden waarom hij ervoor koos er ook zijn werk van te maken. Via-via kwam de zestiger in het Westbroekpark terecht, als hovenier van het Rosarium. Aangelegd in 1960, de plek waar tussen juni en eind oktober 20.000 rozenstruiken groeien op zo’n driehonderd bedden. Ook de plek van het Internationaal Rozenconcours, op zaterdag 1 juli, waar de Gouden Roos wordt uitgereikt.

0,50

cent!

Waar hij als 13-jarige nog niets met rozen had, weet hij er inmiddels bijna alles over. Hoe je ze moet verzorgen, wat voor grond ze nodig hebben, dat klimrozen eigenlijk leirozen heten. Hij wijst, al lopend naar een rij rozenstruiken in het Rosarium die hoger tegen hekken aanstaan. ,,Ze klimmen niet. Rozen moet je omhoog leiden. En ze hebben enorm veel water nodig.”

Het stond zo kort in de vaas, hier groeit het veel langer

Ed Vreeken

De liefde groeide met de jaren. En hoe meer die groeide, hoe minder vaak hij een bosje meenam voor zijn vrouw thuis. Hij grijnst, eraan terugdenkend. ,,Dat deden er meer op werk. Wat rozen plukken voor thuis. Op een gegeven moment ben ik er mee gestopt. Het stond zo kort in de vaas, hier groeit het veel langer.” Of hij dan voor zijn vrouw maar wekelijks een bosje rozen kocht? Hij schudt zijn hoofd. Lachend: ,,Ik nam haar hier af en toe mee naar toe. En op onze trouwdagen gingen we hier eten in het restaurant. Kregen we altijd een plekje met uitzicht op de rozentuin.”

En daar zie je een stuk meer van de bloemensoort dan thuis op tafel in een vaas. Overal staan rozen in het Rosarium. Gele, rode, roze, oranje, of onder de noemer ‘scent from heaven’ een combinatie van al die kleuren. Vreeken is er gek op. Dat blijkt ook wel als hij er langs loopt. Hier en daar plukt hij een dood blaadje weg. Gebarend naar de randen van de rozenbedden: ,,Die grassprieten hangen er ook alweer overheen. Moet ik zo maar even wegmaaien.”

Nog één vraag dan. Heeft hij enig idee wie de Gouden Roos dit weekend gaat winnen. ,,Nee”, zegt hij, zijn hoofd schuddend. ,,Voorgaande jaren wel, dan kreeg ik een lijst. Maar nu ben ik vrijwilliger. En dat is helemaal niet erg hoor. Ik blijf hier zolang ik het vol kan houden.”